امیرالمومنین علی (علیه السلام) :

سخن زیبای امام علی(ع) درباره بعثت پیامبر(ص)

ولادت حضرت علی (ع) را در خانه کعبه، عموم محدثان و مورخان شیعه و دانشمندان علم انساب در کتاب های خود نقل کرده اند. در میان دانشمندان اهل تسنن نیز گروه بسیاری به این حقیقت تصریح کرده و آن را یک فضیلت بی نظیر خوانده اند. حاکم در مستدرک می گوید: «ولادت علی (ع) در کعبه به طور تواتر به ما رسیده و کسی پیش از او یا بعد از او در کعبه متولد نشده است». با این اوصاف  آیا ولادت حضرت علی(ع) در کعبه واقع شده است؟

یکی از خصوصیاتی که حضرت علی (ع) به آن ممتاز گشته است، محل و مکان ولادت ایشان است که هیچ مخلوقی از آدم تا خاتم به آن ممتاز نگشته است.

هنگام ولادت حضرت عیسی (ع)، مریم (س) در بیت المقدس بود که ندایی غیبی او را مأمور ساخت تا از مسجد خارج شود: «أُخْرُجِی عَنِ الْبَیت فَإِن هَذِهِ بَیتُ الْعِبَادَهِ لاَبَیتُ الْوِلادَهِ»(1) از بیت المقدس بیرون برو که این جا خانه عبادت است، نه مکان ولادت. ولی زمانی که ولادت با سعادت علی (ع) نزدیک شد، مادرش فاطمه بنت اسد به داخل خانه خدا دعوت شد.(2)

فاطمه بنت اسد در کنار کعبه مشغول دعا شد و از خداوند خواست تا درد زایمان را بر آو آسان گرداند، که یک باره دیوار خانه کعبه شکافته شد و ندایی برخاست: «یا فَاطِمَهَ أُدْخُلِی الْبَیتَ» ای فاطمه، به خانه داخل شو. فاطمه داخل خانه شد و دیوار به حالت اولیه برگشت و موجب تعجب همگان گردید.

فاطمه بنت اسد، سه روز در اندرون کعبه ماند. اهل مکه از روی تعجب و حیرت در کوچه ها و بازارها این قصه را نقل می کردند تا روز چهارم رسید. پس همان جایی که قبلاً شکافته شده بود، دوباره شکافته شد و فاطمه بنت اسد در حالی از خانه خدا بیرون آمد که فرزندش علی بن ابی طالب را در آغوش خویش داشت....(3)

ولادت حضرت علی (ع) را در خانه کعبه، عموم محدثان و مورخان شیعه و دانشمندان علم انساب در کتاب های خود نقل کرده اند. در میان دانشمندان اهل تسنن نیز گروه بسیاری به این حقیقت تصریح کرده و آن را یک فضیلت بی نظیر خوانده اند.(4) حاکم در مستدرک می گوید: «ولادت علی (ع) در کعبه به طور تواتر به ما رسیده و کسی پیش از او یا بعد از او در کعبه متولد نشده است».(5)

شبلنجی در نورالابصار از ابن صباغ نیز نقل می کند که حضرت علی (ع) در مکه داخل بیت الحرام متولد شد و آن گاه می گوید: «وَ لَمْ یولَد فِی البَیتِ الحَرامِ قَبلَهُ أَحد سِواهُ»(6) قبل از حضرت علی (ع)، احدی غیر از او در خانه کعبه متولد نشد.

-------------------------------------------------------------------

منبع : پایگاه امام علی (ع) به نقل از مؤسسه آموزشی پژوهشی مذاهب اسلامی

پی نوشت :

1.الامام علی، احمد الرحمانی الهمدانی، ص 366، ح 18، (المنیر للطباعه و النشر، تهران، 1417 ه ق) اللمعه البیضاء فی شرح خطبه الزهرا، محمد علی بن احمد القراچه داغی، التبریزی الانصاری، ص 221، (دفتر نشر الهادی، قم، 1418 ه ق).

2.بحارالانوار، علامه مجلسی، ج 35، ص 23، ح 17، (مؤسسه الوفا، بیروت) روضه الواعظین، محمد بن حسن فتال نیشابوری، ص 81، (انتشارات رضی، قم).

3.ر. ک: منتهی الامال، شیخ عباس قمی، ج 1، ص 274- 273، باب سوم، فصل اول (ولادت)، (مؤسسه انتشارات هجرت، قم).

4.فروغ ولایت، استاد جعفر سبحانی، ص 16- 15، بخش اول، (مؤسسه امام صادق (ع)، 1374 ه ش).

5.مستدرک، حاکم نیشابوری، ج 3، ص 483، (دارالمعرفه، بیروت).               

6.نورالابصار، شبلنجی، ص 85، نشر دارالکتب العلمیه، بیروت.

چهار ویژگی شایسته انسان

قالَ عَلِیٌّ اَمیرَالمُؤمِنینَ عَلَیهِ السَّلامُ:
طُوبی لِمَن ذَکَرَ المَعادَ وَ عَمِلَ لِلحِسابِ وَ قَنِعَ بِالکَفافِ وَ رَضِیَ عَنِ اللهِ

                                                       (نهج البلاغه، کلمات قصار 44، صفحه 477)

آیت الله شیخ مجتبی تهرانی(ره):
حضرت امیرالمؤمنین علی(ع) فرمودند:
- خوشا به حال کسی که همیشه به یاد آخرت و معاد باشد
- و کار و تلاشی که انجام می‌¬دهد برای روز حساب باشد
- و قناعت کند به آنچه خداوند روزی او کرده است
- و از خداوند متعال راضی باشد.

حضرت علی (ع) می فرماید: خوشا به حال انسانی که این چهار چیز در او باشد:

اوّل: آخرت و معاد را فراموش نکند.
ازجمله ایشان معلوم می‌¬شود یکی از امور بسیار مهمّی که باعث لغزش و هلاکت انسان می¬شود، همانا فراموش کردن مرگ و قیامت و... می¬باشد.

دوّم: در قیامت مواقف متعددّی می‌¬باشد ولی حضرت موقف حساب را ذکر می¬‌فرماید. این کار و تلاشی که می¬‌کنی، چون می¬‌دانی حساب از تو می¬‌خواهند پس باید مراقبت کنی؛ هم در چگونگی وکیفیّت عمل و هم در مقدار و کمّیت آن برای پس دادن حساب.

سوّم: حضرت کفاف را می¬‌فرماید؛ یعنی به همان مقدار که گذران زندگی انسان است و محتاج به دیگران نباشد و خداوند روزی او کرده است قانع باشد. او زیاده خواهی ندارد، زیرا می¬‌داند آخرت در پیش روی اوست و آنچه به دست آورده، زیادی است می‌گذارد و می‌¬رود و حساب آن هم از او کشیده می¬‌شود.

چهارم: رضایت انسان ازخداوند در تمامی اوقات، احوال و مکان ها که شکر و سپاس‌گزاری او را به دنبال دارد. زیرا حوادث و بلاها و... که انسان به آنها مبتلا می‌¬شود، آزمایش و امتحان الهی بوده، یا به خاطر گناه، اشتباه، خطا و لغزش و در حقیقت عکس‌العمل اعمال خود اوست. او بداند که همیشه نظر و در ِ رحمت، نعمت و مغفرت الهی به روی بندگان باز است و انسان با توبه و اصلاح اعمال و جبرانِ گذشته در حد توان می¬‌تواند از رحمت و مغفرت خداوند بهره‌ مند شده و نه تنها شامل بخشش الهی شود، بلکه خداوند کریم به فضل خود آن بدی ها را هم تبدیل به خوبی ها و نعمت می کند.

اگراین چهار چیز در انسان درست باشد، دنیا و آخرت او درست خواهد شد.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی آیت الله شیخ مجتبی تهرانی(ره)