احادیث علوی

چهارشنبه ۱۵ فروردین ۹۷ | ۰۸:۴۸ ۳۰۳ بازديد

قال علی علیه السلام :

وَاللّهِ لَو اعطیتُ الأَقالیمَ السَّبعَهَ بِما تَحتَ أفلاکِها، عَلى أن أعصِیَ اللّهَ فی نَملَهٍ أسلُبُها جُلبَ شَعیرَهٍ ما فَعَلتُهُ، وإنَّ دُنیاکُم عِندی لِأَهوَنُ مِن وَرَقَهٍ فی فَمِ جَرادَهٍ تَقضَمُها، ما لِعَلِیٍّ ولِنَعیمٍ یَفنى، ولَذَّهٍ لا تَبقى!

( نهج البلاغه: خطبه ۲۲۴، الصراط المستقیم: ج ۱ ص ۱۶۳)

به خدا سوگند، اگر هفت اقلیم با آنچه زیر آسمان هاست، به من داده شود که با نافرمانى خدا پوستِ جوى از مورچه اى برُبایم، چنان نخواهم کرد؛ و به درستى که دنیاى شما، نزد من، خوارتر است از برگى در دهان ملخى که آن را مى جَوَد. على را چه کار با نعمتى که فانى گردد و لذّتى که نپاید؟!