دوستی علی (ع) مایه نجات

حضرت علی (علیه السلام) :

مُرْ أَهْلَکَ أَنْ یَسْعَوْا فِی الْمَکَارِمِ وَ یُدْلِجُوا فِی حَاجَةِ

مَنْ هُوَ نَائِمٌ فـَوَ الَّذِی نَفـْسِی بِیَدِهِ مَا أَدْخَلَ أَحَدٌ عَلَى

قـَلْبِ مُؤْمِنٍ سُرُوراً إِلَّا خَلَقَ اللَّهُ مِنْ ذَلِکَ السُّرُورِ

لُطْفـاً فـَإِذَا نَزَلَتْ بِهِ نَائِبَةٌ کَانَ أَسْرَعَ إِلَیْهَا مِنَ السَّیْلِ

فِی انْحِدَارِهِ حَتَّى یَطْرُدَهَا عَنْهُ کَمَا یَطْرُدُ غَرِیبَةَ الْإِب

به خانواده ات دستور بده تا در تحصیل مکارم اخلاق بکوشند و در تاریکى هاى شب به انجام حاجات مردم و رفع نیازمندى هاى آنها بپردازند . سوگند به خدایى که جان من در دست اوست ! هیچ کس بر دل انسان مؤمنى سرور و شادمانى وارد نمىکند مگر آنکه خداوند از این عمل خیر ، مایه لطفى مىآفریند که در موقع نزول بلا و به هنگام گرفتارى سریعتر از سرعت سیلاب در سراشیبى به امداد او مىرسد و او را از گرفتارى نجات مى دهد .

                                                                             «بحار الانوار ج71 ص314»